ژیاننامه ماموستا هیمن
هیمن مانند همه دیگر شاعران آرزوها و امیدهای خود را در اشعارش بازگو می کند ، ولی آرزوها و آمالش بیشتر برای ملت و قومش می باشد تا برای خویشتن .او مانند شاعری آگاه ، قسمتی از بار سنگین منت و بدبختی که بر روی ملت و قومش نشسته است را با تمام احساسات و توانایی ها ی شاعرانه ی خوددر همه لحظات چه شادی و چه غم و بدبختی بیان می کند . بیان می کند آنچه که در تاریخ ملتش شاهد آن بوده و احساس کرده است .
اشعار هیمن از همان آغاز از قالبی که اشعار آن زمان به آن گرفتار بودند خارج بوده و حتی پیشاهنگی برای دیگر اشعار بوده است . با اینکه زبان شعر هیمن زبان احساسات عاشقانه و دلدارانه است ، اما از مبارزه و آزادی و راه چاره برای خاک و ملتش و بیان طبیعت کوردستان هم غافل نمی شود . به راستی که آن شاعر زبان پرور و بزرگ و موفق ، توانست آن راه را که ، آمیختن عشق و علم و مبارزه در زندگی ادبی خود بود ، با موفقیت به سر ببرد و این یکی از خصوصیات شعری هیمن است که آن را به اوج و رسایی می رساند .
این خصوصیت در بسیاری از اشعار هیمن روشن است . نمونه ایی کامل از این هنر ، در چند شعر به خصوص در "فرمێسکی ڕنوو" مشهود است :
شاعیرم، جوانیپه‌رستم، دڵته‌ڕم، شێـــــــــتم له شۆق
کێوی بژوێن، دیمه‌نی جوان، ده‌شتی ڕه‌نگینم ده‌وێ
من به فرمێسکی ڕنووی کوێستانی کورد په‌روه‌رده بووم
کوڵمی سوور و چاوی شین و سینگی به‌فرینــم ده‌وێ
خۆشه‌ویستی من کچه کوردێـــــــــــکه پاک و نازه‌نین
باغه‌وانه پیره‌م و باغی به په‌رژیـــــــــــــــــــــنم ده‌وێ
نایه‌ڵن قه‌ت چێــــــــــــــــــــــژی ئازادی بچێژم من ده‌نا
خوێنی شیرینم ده‌وێ، کوا ته‌رمی خوێــــــــــنینم ده‌وێ
نایه‌ڵن ئاسووده دانیــــــــــــــــــــــــــــشم له لاپاڵی چیام
قاسپه‌قاسپی خاسه‌که‌و بێ، گرمــــــــــــه‌ی مینم ده‌وێ؟
هه‌ڵپه‌ڕین و پێکه‌نین ده‌بزێوێ هه‌ســـــــــــــــتی ناسکم
کوا دڵی پڕ ئێش و ئۆف و جه‌رگی به بریـــــنم ده‌وێ؟
جێی گه‌رم، پارووی نه‌رم خۆشه، به‌ڵام بۆ مافی خۆم
سێبه‌ری ئه‌شکه‌وتی سارد و نوێنی به‌ردیــــــــنم ده‌وێ
به نظر من هیمن ، معلمی بود که به خوبی توانست در شعر " مه‌یدانی شه‌ڕانخێوی " کلمه کوردی را به اوج خود برساند و بیگمان در آینده شاعران و ماموستایان از این هنر درس خواهند گرفت . این کار هم برمی گرد به آن واقعیت که هیمن از بچگی در مناطق کردنشین ، به خصوص در دهات و روستاها در مجالس پیران و کدخداها و مساجد و حجره های درس آماده می شد و کلمات رسا و درست کردی را می فهمید .
شما را به خواندن شعرناڵه‌ی جودایی دعوت می کنم که معلوم می کند که کلمات کوردی به فراوانی در آن یافت می شود :
ڕیگه ده‌بڕم، کوانێ هه‌نــــــــــــــــــگاوم شله
ڕاسته بێ‌هێزم، ده‌کـــــــــــه‌م ئه‌مــــــما مله
هه‌ر ده‌پێوم کێو و شاخ و چـــــــۆڵ و ده‌شت
دێم به‌ره‌و کانی، به‌ره‌و بـــــاخی به‌هه‌شت
دێم به‌ره‌و زیخ و چه‌و و کانــــــــــیاوی خۆم
چۆن له‌وانه وه‌رده‌گێڕم چـــــــــــــــــاوی خۆم
دێم به‌ره‌و ئه‌و داروبـــــــــــــــــه‌ردو به‌نده‌نه
دێم به‌ره‌و ئــــــــــه‌و باغ و مێرگ و چیمه‌نه
دێم به‌ره‌و زورک و تــــــــــه‌لان و که‌ندوله‌ند
دێم به‌ره‌و بژوێن و زه‌نـــــــــــــــوێر و زه‌مه‌ند
دێم به‌ره‌و پانـــــــــــــــاوک و هه‌وراز و نشێو
دێم به‌ره‌و ئه‌شـــــکه‌وت و زه‌ندۆڵ و په‌سێو
دێم به‌ره‌و به‌فر و چـــــــلووره و به‌سته‌ڵه‌ک
دێم به‌ره‌و شــــیخاڵ و ڕێچکه و ڕه‌شبه‌ڵه‌ک
دێم به‌ره‌و لــــێڕ و چڕ و به‌ســــــــتێن و چۆم
دێم به‌ره‌و هه‌ڵـــدێر و گێژ و به‌نـــــــد و گۆم
دێم به‌ره‌و هۆبه و هـه‌واری باســــــــــــــــــه‌فا
دێم به‌ره‌و لادێ، به‌ره‌و کانــــــــــــــگه‌ی وه‌فا
زن در اشعار هیمن سرچشمه پاکی و الهام بخش اشعار می باشد و این خصوصیت به اشعارش روحی زیبا و پاک می بخشد :
به‌ڵام ئه‌ی فریشته‌ی جوانی
ڕنگبێ ئه‌م نوکته نه‌زانی
په‌ریی شێعر وه‌ک کچی جوان
بۆ پیاوی پیر نایه‌ته ژوان
زمانی که سخن به حقوق زنان می رسد ، او بدون آنکه ظاهر روشنبینانه به خود بگیرد ، به زمانی ساده و روان کوردی می گوید :
با هه‌زار (زێ) و (گاده‌ر) و (لاوێن)ی ڕوونیشمان هه‌بێ
تاکوو ژن ئازاد نه‌بێ، سه‌رچــــــــــــــاوه‌که‌ی ژین لیخنه
کۆیله‌تی باوی نه‌ماوه کــــــــــــیژی کوردی خۆشه‌ویست!
ڕاپه‌ڕه، هه‌سته له خه‌و، ئاخـــــــــــــر چ‌وه‌ختی خه‌وتنه
ئه من موسلمم خه لكي شاري مه ريوان هيوادارم ئه و كه سانه ي كه سه يري وبلاگه كه م ده كه ن له ته واوي بواری ژيانيان دا هه ر سه ر كه و تو بن , باشي يان خرا پي ئه م وبلاگه بلين تاكو له سه ر ئه م وبلاگه زياتر كار بكه م و به دلتان بيت .